Acceptatie van duurzame praktijken in de circulaire economie

De traditionele lineaire economie, aangeduid met het "grondstoffen-productie-gebruik-restafval"-model, ligt steeds meer onder een vergrootglas omdat de industrie investeert in milieubewuste bewerkingen en circulaire bedrijfsmodellen. Dit is in lijn met de mondiale inspanningen voor milieubeheer, het tegengaan van klimaatveranderingen, het verminderen van broeikasgas-emissies en het tegengaan van uitputting van natuurlijke hulpbronnen en degradatie van ecosystemen.

De circulaire economie verlaat het lineaire model door stimulering van gesloten-kringloopsystemen, waarbij hulpbronnen zo lang mogelijk worden gebruikt en procesoutputs worden herbestemd als inputs voor andere processen. Deze cyclus wordt grofweg gekenmerkt door productie, consumptie en recycling.

Deze bedrijfsfilosofie legt de nadruk op het minimaliseren van de afvalproductie bij de bron, het maximaliseren van het gebruik van natuurlijke hulpbronnen in elke fase van de productie en consumptie en het recyclen van zo veel mogelijk afval. Het implementeren van deze transformatie vereist een verandering van de conventionele denkrichting wat betreft productie en consumptie, waarbij de wegwerpcultuur uit de lineaire economie wordt verlaten en wordt overgegaan op systemen die het hergebruik en de herbestemming van natuurlijke hulpbronnen vooropstellen.

Het streven naar een lange levensduur, duurzaamheid en herstelbaarheid is een belangrijk principe van de circulaire economie. Door producten te maken die makkelijk demonteerbaar en opwaardeerbaar zijn, in plaats van volledig vervangen moeten worden, kunnen fabrikanten de nuttige gebruiksduur verlengen en de terugwinning van waardevolle componenten voor hergebruik ondersteunen. Dit modulaire ontwerp versterkt de herstelbaarheid en maakt opwaarderingen op component-niveau mogelijk, waardoor de levensduur van het product wordt verlengd.

Deze totaal andere manier van ontwerpen vereist ook aanpassingen aan de denkrichting wat betreft productie, waarbij zo mogelijk subtractieve fabricagemethoden worden vervangen door additieve - zoals 3D-printen - om grondstoffenverspilling tot een minimum te beperken. Door gerecyclede en hernieuwbare materialen te gebruiken in de productie wordt de afhankelijkheid van onontgonnen hulpbronnen tot een minimum beperkt.

Ondanks het potentieel voor optimalisatie gaat het accepteren van circulaire principes gepaard met aanzienlijke uitdagingen. De bestaande infrastructuur maakt bij voorkeur gebruik van lineaire processen, waardoor voor de transitie naar een circulaire economie investeringen zijn vereist in nieuwe technologieën en systemen voor de terugwinning van hulpbronnen, herproductie en recycling.

Beleidsmaatregelen - zoals uitgebreide regelingen voor producentenverantwoordelijkheid - kunnen fabrikanten stimuleren om circulaire producten te maken en de verantwoordelijkheid te delen voor hun afvalbeheer . Verder kunnen overheden fiscale stimuleringsmaatregelen en subsidies invoeren om circulaire praktijken te stimuleren, zoals de acceptatie van grondstofbesparende technologieën of fabricageprocessen met gerecyclede materialen .

Consumentengedrag speelt ook een belangrijke rol bij het succes van de circulaire verandering. Bewustmakingscampagnes, onderwijsinitiatieven en inspanningen om herstel- en recyclingservices toegankelijker en betaalbaarder te maken zijn essentieel voor het aansporen van gedragsveranderingen.

De kern van de circulaire economie, afvalstromen - traditioneel gezien als bijproducten die naar de stort gaan - worden herbestemd als waardevolle grondstofverzamelingen. Industriële symbiose is een goed voorbeeld van dit concept, waarbij industriedeelnemers samenwerken om bijproducten als invoer te gebruiken, waar het afval van de één de grondstof voor de ander is. Zo kan bijvoorbeeld de afvalwarmte van een productie-installatie worden opgevangen en worden gebruikt voor het verwarmen van gebouwen in de buurt , terwijl bijproducten van de voedselverwerking kunnen worden gebruikt voor diervoeders of kunstmest .

Geavanceerde recycling is een andere eis voor het realiseren van een circulaire economie. Traditionele recycling richt zich vaak op downcycling, waarbij materialen worden gerecycled tot producten van mindere kwaliteit. In contrast hiermee worden bij geavanceerde recyclingtechnologieën - zoals chemische recycling - complexe materialen in hun constituente componenten ontleed, waardoor materialen van een hoge kwaliteit worden verkregen die vergelijkbaar is met die van onontgonnen hulpbronnen.

Pyrolyse is een chemisch recyclingproces voor kunststof, waarbij de polymeerketens worden gekraakt in een zuurstofvrije omgeving van ca. 600 °C. Het resultaat is een viskeuze pyrolyse-olie, wat een basismateriaal is voor verdere verwerking. Afhankelijk van het gewicht wordt de olie geraffineerd tot compounds, zoals etheen en propeen. Van deze compounds kunnen nieuwe kunststoffen worden gemaakt, waarmee de cirkel gesloten is. Andere belangrijke kunststofrecyclingtechnologieën zijn ontbinding en depolymerisatie.

Waterrecycling is een andere component van de circulaire economie. Omdat een bevolking - met name in droge gebieden - waterbehoud zien als de duurzame manier voor de watervoorziening,zijn geavanceerde behandeling en hergebruik vaak de centrale componenten van de oplossing.

Investering in het onderzoek en de ontwikkeling van innovatieve technologieën is essentieel voor het sluiten van de kringloop van de materiaalstromen, waardoor het beheer van natuurlijke hulpbronnen en het minimaliseren van de noodzaak voor het afvoeren wordt ondersteund. Hiervoor is samenwerking tussen de industrie, onderzoeksinstituten en beleidsmakers noodzakelijk voor het creëren van ondersteunende frameworks voor het accepteren van technologie en het opschalen.

De effecten van een transitie naar een circulaire economie kunnen verder gaan dan milieuvoordelen. Met de juiste infrastructuur, kunnen fabrikanten uiteindelijk kostenbesparingen realiseren door minder gebruik te maken van grondstoffen en energie-intensieve productieprocessen. Optimalisatie van grondstoffen en afvalbeperking kunnen de winstgevendheid op de lange termijn vergroten en vanuit een toeleveringsketen-perspectief gezien ondersteunt de circulariteit de veerkracht door minder afhankelijk te zijn van onzekere globale toeleveringsketens voor grondstoffen.

Door het accepteren van de circulaire economie door de industrie zullen er naar verwachting nieuwe banen ontstaan op het gebied van herproductie, herstel en afvalbeheer. Voor deze nieuwe banen zijn speciale vaardigheden vereist alsmede dwingende investeringen in scholing en opleidingsprogramma's voor de benodigde kennis van de medewerkers.

Beperking van de milieu-effecten van industriële processen is essentieel voor het succes van de circulaire economie. Dit vereist de implementatie van schonere productietechnologieën, het optimaliseren van het grondstoffengebruik en het minimaliseren van uitstoot en afval in elke fase van de productiecyclus.

Het accepteren van circulariteit vereist een holistische aanpak, waarbij de gehele levenscyclus van een product en het effect op het milieu wordt bekeken - van de winning van de grondstoffen tot het afvalbeheer. Omdat het besef groeit en succesvolle circulaire bedrijfsmodellen - zoals industriële symbiose - snel in aantal toenemen, wijst de industrie de weg naar een efficiënt gebruik van natuurlijke hulpbronnen.

De circulaire economie is niet slechts een denkrichting; het is een strategische duurzaamheidsnoodzaak voor langdurig welzijn en voorspoed van de maatschappij. Door de principes van hulpbronoptimalisatie, minimalisering van afval, energie-efficiëntie en productiesystemen met gesloten-kringloop aan te nemen, kan de industrie een duurzamere wereld helpen creëren.